Ik zit in het Beursgebouw op de grond op de expo van de NN Marathon Rotterdam te graaien in mijn tas, omdat iemand naar een pen vraagt. Mijn buurman moet de achterkant van zijn startnummer nog invullen. Ondertussen knip ik mijn rugnummer iets kleiner.  Ik vraag aan de vrouw van een andere marathondeelnemer of ze mijn rugnummer even recht wilt opspelden. Al snel merkt iemand op dat mijn rugnummer een stuk kleiner is en dat dat toch wel fijner is. Dus al snel gaat mijn schaar in de ronde. Ik krijg de vraag: “Heb jij nog veiligheidsspeldjes?” Toevallig heb ik deze de avond ervoor nog in mijn tas gegooid. Ik sta uiteindelijk startnummers te knippen en op te spelden. Jemig, ik lijk wel een keer beter voorbereid dan de rest en mijn doel is niet eens een marathon uitlopen. Dat ik gister mijn last minute (eergisteren) ontvangen shirt van Rogelli, nog last minute moest laten bedrukken ziet niemand toch?

Ik loop samen met mijn vriend, Sander, richting wave 4. Hij zal na het startschot van de NN Marathon Rotterdam de  supportersrol op zich nemen.  Vandaag loop ik alleen, nou ja, alleen, wel samen met 17.000 andere deelnemers. Dit is een mooie training voor mij. Geen doel qua tijd, planning of afstand. Ja, de 25-30 kilometer halen en dan uitstappen, dat is het doel. Door een kleine peesblessure heb ik twee maanden niet kunnen trainen. Door één klein venijnig plekje. Inmiddels heb ik de afgelopen twee maanden alweer wat halve marathons af kunnen strepen, maar qua snelheid ben ik nog niet terug op het oude niveau. Qua belasting kan ik de marathon waarschijnlijk aan, maar conditioneel?  Het is een “ik-zie-wel-loopje” met veel andere lopers en publiek.

We zijn los

Na Lee Towers en zijn show zijn we los. Voor het eerst loop ik een marathon met muziek op. Zelfs mijn hele eenzame, maar fantastische marathon op Curaçao, liep ik zonder muziek. Met Aftershokz heb ik muziek aan, maar sluit ik me niet af van de buitenwereld. Voor mij een uitkomst, want die aanmoediging kan ik wel gebruiken en een muziekje op de wat rustigere stukken ook wel. En ik wil ook niet graag iets missen.

Ik loop de Erasmusbrug op, vorig jaar stond ik hier zelf aan de kant met een zielig enkeltje (met nog als grootste angst nooit meer te kunnen hardlopen) als “team aanmoediging”. Al snel zie ik Sander en Leonie op de brug en ik besef me door alle drukte dat de NN Marathon Rotterdam niet zomaar een loopje is.  Ik loop zo ongeveer op hetzelfde tempo als mijn Berlijn Marathon van afgelopen september. Soms iets langzamer, als ik maar niet harder ga, wat ik ook braaf niet doe. De eerste vijf kilometer moet ik er even inkomen, maar daarna loop ik lekker. Als ik bij de vijftien kilometer ben, zit ik een beetje te knoeien met mijn snelheid. Ik heb het gewoon heet, inclusief een plofkop.

21+ graden, volle zon en de Zevenheuvelenhaas

Inge, mijn veel te snelle loopmaat/alias Zevenheuvelenhaas, haalt me in en komt even naast me lopen. Ze roept: “Warm!”. Ik zeg alleen maar: “Pffff” en even lopen we samen, maar al snel laat ik haar voorbij gaan. Tegen mezelf zeg ik: “Zie je, anderen hebben het ook heet, neem je tijd bij de drinkposten.” Bij de 19/20 kilometer stort ik in. Ik begrijp het niet, hoe kan dit? De laatste maanden heb ik ook halve marathons gelopen en nee, ik liep niet mijn snelste tijden, maar dat doe ik nu ook zeker niet.

De warmte begint op te spelen

Ondertussen heeft Inge me alweer vier keer ingehaald. Waar ze vandaan komt elke keer weet ik niet, want ik heb niet meegemaakt dat ik haar überhaupt inhaalde. Ze loopt weer even naast me. “Waar kom jij nu weer vandaan?”, vraag ik haar. Inge (met oordopjes in): “Pfff, ja zo heet! Niet te doen!” Ineens tikt Karen me aan: ”Kom op!” en rent voorbij. Ik denk alleen maar: ik geloof dat ik met mijn benen in een pot met kleverige honing ben gevallen.  Ik ben bijna op de halve marathon afstand, maar ik ben nu al kapot en ik moet nog tot die 25/30 kilometer.

25 kilometer is geen 25 kilometer

Op 23/24 kilometer halen Susanne en Tamara mij in. Twee van de getrainde dames van mijn hardloopvader Ruud (waarmee ik mijn eerste marathon samen liep). Één kilometer heb ik met ze samengelopen en bij de drankpost ben ik ze kwijtgeraakt. Ik dacht nog: Ruud zegt wel weer dat hij op het 25 kilometerpunt staat, maar in het echt is dat 26 kilometer. Ik stond hier afgelopen jaren samen met Ruud te supporten, dus ik dacht: van die 25 kilometer klopt geen biet.

Heel veel bekende supporters en de high five van Ruud

Op de bekende plek staan John, Leonie, Sander en Ruud me aan te moedigen. Ik heb eerst hun drankvoorraad opgedronken. Ik ben echt een dorstig type en met hardlopen helemaal. Sander geeft me nog 2 gelletjes mee. Ruud geeft me een high five en ik weet wat hij bedoelt. Ik loop de Erasmusbrug naar beneden en weer het feestgedruis in. Dan bij de slinger heen en weer voordat ik een tunneltje in ga hoor ik Eleni en Marjolein. Ja, hoor daar staan ze! Allebei de kwart marathon volbracht vandaag en allebei eerder de hele marathon hier in een prachtige tijd. Ze vragen hoe het gaat. Ik weet niet meer wat ik precies geantwoord heb, maar ik denk iets van heet en zwaar.

Feestgedruis en confetti

Ik loop verder en ik hoor ineens mijn naam. Jori en Sandra staan daar. Na zelf de kwart marathon gelopen te hebben, staan ze nu voor de support voor alle marathonners. In mijn hoofd spookt nu het 30-kilometerpunt. Die moet ik halen. Inmiddels loop ik de hoek om en ben ik bijna bij een drankpost waar ik dankbaar gebruik van maak. Lees: drie bekers water opdrinken en daarna doorgaan. Aan het eind van de straat zie ik Janneke, compleet in een cheerleaderpak en met uiteraard heel veel confetti. Ik beland in een feestgedruis wat me een boost geeft, nee hoor, die 30 zijn van mij. Ineens zie ik in de verte dat bord met 30 kilometer. Ik maak er een foto van en besef me dat dit wel hele zware kilometers waren. Het stomme is dat het 30-kilometerpunt ook precies het 40-kilometerpunt is, maar dan de andere kant op.

Het 30-kilometerpunt en rare oefeningen

Ik kijk om me heen en ik zie dat iedereen er bijna net zoals ik bijloopt, gewoon kapot. De woorden die Ruud mij heeft gezegd:  “Jij kan en gaat die hele ook gewoon halen.” Ik stop bij het 30-kilometerbord en doe ineens oefeningen die ik nooit doe. Met alleen maar de vraag: “Huh, voel ik die pees in de heup? Nee, alle peesjes draaien nog naar wens.”  Alle andere pezen zouden de belasting nog prima aankunnen vanwege mijn trainingen in 2018. Oké, ik besef me, het was al zwaar, maar dit gaat nu heel zwaar worden.

Jammer joh, niet langs het water met een zuchtje wind, maar wel pepsels

Ik word ingehaald door Maaike en André, maar ik besluit nog steeds mijn derde watertje rustig  al wandelend naar binnen te werken. Ik ga weer op pad en ben inmiddels in het Kralingse Bos. Het is warm, ik voel de zon branden en er staat totaal geen zuchtje wind. Ik verheug me op het lopen langs de Kralingse Plas, net als 2 jaar geleden toen ik de kwart marathon liep. Ik vind het al wat lang duren, maar begrijp na heel wat kilometers dat we waarschijnlijk niet diezelfde route gaan lopen langs het water als de kwart marathon. We zitten inmiddels, denk ik, op 36 kilometer en ik zie Arthur zwaaien met de pepsels. Ik neem er een aantal met wel de weet dat er meteen een drankpost komt, want anders had ik deze niet weg gekregen. Een beetje zout met dit weer is wel goed.  Op 37 kilometer staat Caroline met spandoek en al. Ik besef me nu, al ga ik nu wandelen, dan haal ik het ook. “Die finish ga ik gewoon halen”, blijft in mijn hoofd spoken.

Laatste loodjes

Het lukt me om weer even aan te zetten en begin weer veel mensen in te halen. Ik dacht wel even: shit, ik voel echt blaren. Ik zie Frouke, ik haal haar in en hoor: “!#%^&$*, gaat ze me nog inhalen ook.” De avond ervoor heeft ze me gezegd: “Dan doe je de eerste kilometers rennend en erna wandel je naar de finish, maar die medaille haal je hoor.” Hoe kapot Frouke was, was ik zelf ook echt, wat een gevecht maar we geven niet zomaar op.

Inmiddels loop ik weer voorbij Janneke met confetti in haar cheerleaderpak en daarna is het een groot feest, zoveel aanmoediging!  Dan zie ik Nicole die een stukje met mij meerent, uiteraard ook met confetti. Sandra en Jori staan op het 41,2-kilometerpunt, ik schreeuw nog maar 1 keer: “Ik ga het halen!” Daarna hoor ik Eleni en Marjolein. Vlak erna staan John en Sander aan te moedigen en 100 meter verder staat Ruud op het parcours en geeft een high five. Hahaha, ik denk: die oude gek staat weer op het parcours hoor.

Coolsingel en struikelen over de burgemeester

Ik loop de Coolsingel op en ik besef me dat ik hem heb volbracht. Ik finish en struikel eigenlijk meteen over de burgemeester die me wil feliciteren. Tijdens het uithijgen ga ik me hem op de foto. Wat een aardige man zeg. Ik loop een beetje verdwaasd verder en wil alleen maar water. Ik krijg al snel een beker water en daarna nog drie. Daarna krijg ik een appel en een AA-drink. Binnen vijf minuten is het ook allemaal op. Ik loop het finishgebied uit op zoek naar Sander. Onderweg kom ik een paar jongens tegen die me een koud  blikje bier aanbieden waarop ik geen nee zeg, maar vervolgens krijg ik er twee, want op één been kan ik niet lopen volgens hen.  Haha nou, ik ben al blij dat ik het op twee benen nu nog volhou. Sander heeft me gevonden en ik geef hem mijn tweede biertje met de woorden: “Ja, heb ik gekregen, proost!” Hoe ik het gedaan heb weet ik niet, maar ik heb het gehaald. Ruud zei namelijk dat ik het gewoon kon halen. Wat een gevecht was het vanaf 19 kilometer. Maar ik heb niks van mijn blessures van gevoeld. Het was een mooi duurloopje, al zeg ik zelf.

Ik mag nu oordelen of deze marathon daadwerkelijk de mooiste is. Qua parcours vind ik Amsterdam een stuk mooier, alleen door het smalle parcours minder praktisch dan Rotterdam. Maar qua hoeveelheid publiek is het Rotterdam. Qua gevoel is Amsterdam veel internationaler, wat ook wel weer zijn flair heeft. En de finish, die is van allebei bijzonder, maar omgeroepen worden in het Olympisch Stadion blijft voor mij een geweldig moment. Ach, elke marathon heeft voor iedereen een persoonlijk verhaal. Dit was mijn langzaamste marathon ooit (5.24.01, oftewel 43 minuten langzamer dan mijn pr) maar Rotterdam, ik heb je!

Femke de Jager

Enthousiast en ontdekken staat hoog in het woordenboekje van Femke (34). Naast gek op hardlopen is ze ook gek op Duitsland. Een kleine 3 jaar woonde ze in Berlijn en daarnaast heeft ze jarenlang vele plekjes in Duitsland mogen ontdekken, tijdens haar werk als inkoper Duitsland, Luxemburg, België en de Franse Elzas in de reisbranche. Soms hoef je helemaal niet ver te reizen om leuke plekken te ontdekken. Trek je schoenen aan en ga een keer linksaf in plaats van rechtsaf!

More Posts

Follow Me: